اسیرِ شبِ آن ماهِ مَهِستان ...

دانی زچه رو کرب ُ بلا گشته گلستان؟

سیراب شده دشت ز مَشک مهِ مستان

دانی که چرا رشحه‌یِ توحید دهد بَر ؟

چون عشق، نوازد، زِهِ مِضرابیِ دستان

دانی زِ کجا آنهمه عشّاق بیایند ؟

از کانِ پُر از کانیِ کانسار ِ مُلِستان

دانی که چرا طَوف، وَ تَطواف وَ تَطویف ؟

مَستَند چو مستان به بَرِ مستِ میستان

دانی ‌به کجا رایه‌العباس توان دید ؟

بر قَهقَهِ مَستانه‌یِ وان قافِ قُهِستان

دانی تو چِسان گشت کثیر آن کفِ ایثار؟

از بهرِ مواساتِ امیر شهِ هَستان

دانی که کجا خضر همی آب سَبویید؟

در صیفِ مصفّایِ صفِ ساقیِ بُستان

دانی که خودِ عِشق هَم عاشق شده او را ؟

مفتونِ فَغ ِ فاغِرِ آن فاغِ فَغِستان ؟

دانی زچه رو "حامد" از این راه نگردد ؟

گشته‌ ست اسیرِ شبِ آن ماهِ مَهِستان

  :  سید حامد نسابه

کرببلا ! 

روبرویِ حرم، شبِ اربعینِ صَفَرُ المُظَفَّرِ یکهزار و چهار‌صد‌وچهل‌وپنج سال قمری، پس از هجرت

برابرِ شهریورِ یکهزار و چهارصد و دو دورِ خورشیدی، گذشته از هجرت

 تقدیم به پیشگاه مقدس قمرِمنیرِبنی‌هاشم،

همو که همچنان بر دفاع از حریم حرم‌عازم،

و دشمنان را به هنگام رزم ، هازم.
 

آن ساقیِ لب تشنگانِ وادیِ شهادت

و آن رهنمایِ عُشّاقِ طریق ِ سعادت،

شیر بیشه‌یِ ایمان،

همو که به روز هیجا همچو طوفان.

آن ، راحتی را از دشمنان سالِب

مولانا ابالفضل العباس ابنِ علیِّ ابنِ ابیطالب (ع)

یا اباالفضل العباس

یا باب الحوائج